Rurouni Kenshin Live Action Movie - An Overwhelming Experience

The long wait

It is very seldom that I watch movies. I find the activity expensive, time consuming, the-book-is-better-than-anything-else, I-would-rather-run, and all the excuses I can think of to not go. However, in the case of Rurouni Kenshin Live Action movie, I waited for it – patiently waited for it to be released in the Philippines ever since I saw its trailer online some time 1^st quarter of 2012.

It was shown August in Japan and I was hoping to watch it September. I have always assumed that since I am a fan, the rest of the Filipino movie-goers are and it will only be a week or so after the Japan screening, the movie will come in to the country. Alas, initial date pegged for the showing was October 18, only to be moved again to December 5, 2012.

Since I must watch it on the first screening (I said to myself that there are no other options), I filed a leave of absence for the morning as soon as I got confirmed the date. The plan almost did not push through for an important meeting was set at 0930 H of Dec. 5 whereas the first screening is at 1100 H. Luckily, the meeting was postponed.

By 1030 H, having bought a ticket, I bought and quickly ate a cheese burger as my fuel while watching since I don’t want to have any distraction. I hate eating while watching – really.

Takeru Satoh as Kenshin. Image taken online.

True to story, true to the characters

The movie did not fail Rurouni Kenshin fans. The movie was loyal to the theme, characters and philosophy of the original manga. Some arcs were melded but beautifully - I guess in the interest of conciseness. As for me, I find myself to be in awe more and more as the story progresses.

The cinematography was very apt. Gloomy during the battle scenes and yet watchers can vividly picture the brutality of the war and of Battousai. The fights scenes – oh, the fight scenes couldn’t be any better. Sword fights were fluidly executed. Fast enough to show the skills the characters are supposed to have but very realistic to convince watchers that these are humans doing the scene. (Think of this: No need for suspension of disbelief).

The actors were so into the character they were portraying. Kenshin played by Takeru Satoh, shifts from being the wanderer to the killer convincingly enough – just like in the manga. Saito who looks more sinister in print was given justice by the way Yosuke Eguchi delivered his lines.  One can feel Saito has no feelings.  Jin’e in the movie could have used more lines to explain his obsession with the Battousai though most of the explanation came during the duel. Since the first story is a revelation about Megumi, not much focus was given to Kaoru much less to Yahiko. I am confident this will become a series of movies as we have yet to see Hiko Seijuro, Aoshi, Sojiro and Sishio.

I was overwhelmed

Just like the OAV, I felt overwhelmed after watching the live action movie. I don’t know if this is just the fan in me but the complexity of characters and richness of plot, can be seen, heard and felt throughout. I was actually half-expecting for the movie to be mediocre knowing anime fight scenes are difficult to execute by humans. Glad to be wrong. I have never seen a movie adaptation as good as Rurouni Kenshin. I will definitely wait for the official video to be released.

* While I was writing this entry, I learned only that an advance screening was held last December 2. My thought was: “What?! Why didn’t I know it?” Anyways, I was scheduled to watch a stage musical at that time and would have been subjected to a very tight schedule had I known. 

Hagdan-hagdang Palayan - Ikatlong Yugto

Ikatlong Yugto: Bachang

Hulyo 15, 2012

Bagama’t pagod mula sa pagbagtas ng mga palayan isang araw ang nakalipas, maaga akong nagising upang maghanda para sa gawain na siyang unang dahilan kumbakit kaming lahat ay naririto sa Batad – ang Bachang. Gaya ng inaasahan, malamig ang ihip ng hangin sa ika-6 ng umaga maging ang tubig mula sa gripo ng banyo. Ngunit imbes na gamitin ang pampainit ng tubig, nagpasya akong maligo na gamit ang tubig na diretso mula sa gripo. Sa loob-loob ko, narito na rin lamang ako sa Batad, mangyaring gawin ko itong tunay na kakaibang karanasan.

Ika-7 ng umaga, lahat kami ay bihis na at handa nang mag-agahan. Para sa aming maagang bumaba sa kainan, sinubukan naming ang ibang pagkain mula sa menu. Tinikman ko ang malawach – isang uri ng tinapay na niluluto sa mantika at pinapahiran ng minatamis na prutas.

Malawach - tinapay na masarap samahan ng Strawberry Jam

Sapagka't sanay ang mga taga-rito sa banyagang bisita, hindi mawawala sa listahan ang pizza.

Bandang ika-8, tumulak na kami pabalik ng palayan upang umpisahan ang Bachang. Kahit araw ng Linggo, may dalawang lokal ang sumama sa amin bukod pa kay Webber.

Naatasan kaming ilipat ang mga gumuhong bato mula sa aming kinatatayuan papanik ng dalawang lebel. Ang paglilipat ay sa pamamagitan ng pagpasa-pasa ng bato mula sa ibaba, hangaang sa tumpok sa itaas. Walang ibang kagamitan kundi ang aming mga kamay sapagkat hindi maipapanhik sa ‘hagdan’ ang mga kartilya.

Si Ryan na pinagmamasdan ang mga batong dapat ilipat

Bago simulan ang Bachang- habang presko pa ang lahat

Walang kaulapan ang mataas ang sikat ng araw. Lahat kami ay pawisan ngunit masaya sa kaalamang kami ay naging bahagi ng pagsasaayos ng isang kayamanan ng ating bansa.

Dumating rin sina Jan at David para tumulong. Nakakatuwang sineryoso nila ang aming paanyaya.

Nakuha pa naming magbiruan at magkwentuhan upang hindi kaagad maramdaman ang pagod.

Pagkatapos mag-Bachang. Larawan ay mula sa Facebook page ni Oscar.

Hindi dapat mawala ang jump shot. Larawan mula sa Facebook page ni Oscar

 Mahigit na tatlong oras ang inilagi naming sa init ng araw. Tatlong makabuluhang oras ng paglalaan ng lakas para sa iyong kultura, para sa iyong kababayan, para sa iyong bansa. Nasunog man ang balat ng iba sa amin, tiyak na ipagmamalaki ang sun burn na ito. 

Pagkatapos ng bachang, isang tanghalian ng pinikpikan at tapuy ang naghihintay sa amin.

Pinikpikan

Makapananghalian, bumalik kami sa Simon's Inn upang mamahinga ng ilang oras bago tumulak pauwi. Sinamantala na rin namin ang pagkakataong pasyalan ang ibang hagdan-hagdang palayan sa Banaue.

Pagod ngunit masaya.

Sa likod ay ang palayan na makikita sa perang papel.

Bagama't gaano ko mang isipin, sa wari ko ay hindi  kakayanin ng mga salita ang kaganapang aking naramdaman sa biyaheng ito. Bukod sa nasaksihan ko ang ganda ng mga bulubundukin ng hilagang Pilipinas, nakapaglaan pa ako ng oras upang tumulong sa pagsasaayos nito.

Ngunit hindi pa rito nagtatapos ang pagpapana-uli ng mga hagdan-hagdang palayan. Marami pang dapat isaayos - umpisa lamang ang sa Batad. Kung kaya, ang paglalakbay na ito ay itinuturing kong umpisa lamang. Tinitiyak kong mayroon pang kasunod ito.

------

PS
Maraming salamat kay Oscar dela Cruz sa pagsasaayos ng lakbay na ito. Mabuhay ka at ang iyong adhika.

 

Hagdan-hagdang Palayan - Ikalawang Yugto

Ikalawang Yugto: Pasyal sa Talon ng Tappiya


Hulyo 14, 2012

Sa Batad Saddle Point na kami dapat ihahatid ng inarkilang jeep. Pero sa kasamaang palad, dahil sa lakas ng ulan noong mga nakaraang araw, may mga gumuhong lupa at bato mula sa bundok at humarang sa kalsada. Kinailangan kaming bumaba, bagtasin ang daan hanggang sa malampasan ang mga bato, at saka ulit sumakay ng isa pang jeep. Ang dapat na 40 minuto na pagsakay ay umabot ng mahigit na isang oras.

Mga gumuhong bato na nagsara ng kalsada

Isa sa mga talon na nilikha ng gumuhong bato mula sa kabundukan

Siyempre, sinamantala na rin naming kumuha ng litrato upang malibang habang naglalakad.

Pawis, pawis at pawis pa!

Nang marating ang Saddle Point, nakakain na rin kami ng agahan!

Ito ang tanawin habang nag-aagahan

Matapos mag-agahan, nagsimula na naman kaming lumakad pababa ng Batad, patungo sa mismong barangay. Bagama’t itinuturing kong sanay ako sa ehersisyo, ibang klase pa rin ang bumagtas ng daan sa gilid ng kabundukan na sukbit mo ang iyong bag na puno ng gamit ng pandalawang araw at mga lalagyang puno ng tubig.

Dakong ika-11 na ng umaga nang marating naming ang Simon’s Inn. Kaya’t sa halip na gawin naming ang bachang ng hapon na iyon, napagkasunduan na gawin na lamang ito kinabukasan. Babagtasin na lamang naming ang palayan patungong Talon ng Tappiya para sa nalalabing bahagi ng araw.

Pagod, pawisan at uhaw -ito ang pare-pareho naming pisikal na nararamdaman. Ngunit ang luntiang kapaligiran, ang malamig-lamig na ihip ng hanging atang tanawin ng hagdan-hagdang palayan ng Batad ay nakapagbibigay ng kakaibang sigla.

Tanawin mula sa isa sa mga bintana ng  Simon's Inn

Ang pagbaybay sa mga pilapil

Ika-2 ng hapon nang umpisahan naming ang pagbaba sa mga pilapil ng Batad upang dumaan muna sa loob ng barangay bago muling tumahak pataas upang tawirin ang bundok.

Sina EmJoy at Caryll

Ginintuang palay ng Batad

Hindi na ako gaanong nakakuha ng mga larawan sa malaking bahagi ng aming paglalakad. Mas itinutuon ko kasi ang aking pansin at lakas sa paghakbang ng malalaking baitang.

Nang marating naming ang pahingahang kubo bago muling bumagtas pababa ng Talon ng Tappiya, saglit kaming nagpahinga. Alam na alam na rin ng mga lokal roon na uuhawin ang sinumang makakarating sa lugar na iyon. Ang tubig ay nagkakahalaga ng P70!

Gaya ng inaasahan, sulit ang ipinawis ng noo, likod at batok mo pagdating sa Talon ng Tappiya.

Maraming turista ang naliligo sa malamig na tubig ng Talon ng Tappiya

Nakikita n'yo ba ang umpukan ng mga tao sa kabila ng mga bato?

Nagsimula kaming maglakad nang nag-umpisang umambon. Nang tuluyang bumuhos ang ulan, kataon namang nakasilong na kami sa pahingahang kubo. Dito, naabutan namin ang dalawang banyagang lalaki na nagngangalang David Applebaum at Jan Burian. Pawang mga turista na nililibot ang Pilipinas. Dito na rin namin sinamantala na ayain silang mag-bachang kinabukasan.